«Αγια Γραφη» 2ο

2^ο μέρος

Συνέχεια από το προηγούμενο.

Ο Σιναϊτικός Κώδικας και τα παραποιημένα Ευαγγέλια

Στις 4 Φεβρουαρίου 1859, ο διακεκριμένος θεολόγος Constantin von Tischendorf (1815-1874) ανακάλυψε στους κλίβανους του απόμερου μοναστηριού της Αγίας Αικατερίνης στο Σινά, 346 φύλλα από έναν αρχαίο κώδικα. Ήταν γραμμένος στα ελληνικά πάνω σε δέρμα όνου και περιείχε την Παλιά και την Καινή Διαθήκη. Οι αρχαιολόγοι αποφάνθηκαν ότι χρονολογείται περί το 380 μ.X. και τον ονόμασαν Σιναϊτικό. H ανακάλυψή του τάραξε τον χριστιανικό κόσμο, καθώς το περιεχόμενό του αποκάλυπτε σε όλο της το μεγαλείο την παραποίηση των επίσημων χριστιανικών κειμένων και το γεγονός ότι αποτελούσαν απλό «συναρμολόγημα μύθων» (Encyclopedie, Diderot, 1759).

O Tischendorf είχε μελετήσει και άλλες αρχαίες Βίβλους. Την Αλεξανδρινή, για την οποία πίστευε ότι είναι η δεύτερη αρχαιότερη Βίβλος στον κόσμο και την Βίβλο του Βατικανού, την τρίτη κατ’ αυτόν αρχαιότερη, αλλά υποστήριξε ότι ο Σιναϊτικός κώδικας αποτελεί την αρχαιότερη όλων Βίβλο. Τον 19ο αιώνα όταν κυκλοφόρησαν αγγλικές μεταφράσεις του κώδικα, οι εκκλησιαστικοί κύκλοι θορυβήθηκαν, καθώς κινδύνευαν να γκρεμιστούν οι καθιερωμένες θεωρίες περί Χριστιανισμού. H ολοκληρωτικά διαφορετική εκδοχή της ιστορίας του Ιησού Χριστού, που έδινε ο Σιναϊτικός κώδικας, οδήγησαν την εκκλησία σε απεγνωσμένες προσπάθειες ακύρωσής του. Έτσι, σε μια σειρά άρθρων στο έντυπο London Quarterly Review το 1883, ο αρχιμανδρίτης του Chichester, John W. Burgon, χρησιμοποιεί κάθε θεωρητικό τέχνασμα, για να υποβιβάσει το περιεχόμενο του κώδικα: «Χωρίς ψήγμα δισταγμού, ο Σιναϊτικός κώδικας διαφθείρει σκανδαλωδώς …; εκθέτοντας τα πιο αισχρά και λειψά κείμενα ως τώρα. Αυτά που είναι παρακαταθήκες μιας μεγάλης ποσότητας πλαστών γραπτών …; και σκόπιμων διαστρεβλώσεων της αλήθειας …;».

Το 1933, το Βρετανικό Μουσείο αγόρασε τον Σιναϊτικό κώδικα -που βρισκόταν ως τότε στην αυτοκρατορική βιβλιοθήκη της Ρωσίας και ήταν ακριβοθώρητος- και τον μελέτησε με την χρήση υπεριώδους φωτός. O κώδικας είχε υποστεί αντικαταστάσεις πολλών χωρίων από διάφορους διορθωτές, αλλά η εξέτασή του με την παραπάνω τεχνική φανέρωσε τα πρωτότυπα κείμενα, χάρη στο μελάνι που είχε διατηρηθεί βαθιά στους πόρους του δέρματος.

Αρκεί μια απλή συγκριτική μελέτη μεταξύ του Σιναϊτικού κώδικα και της καθιερωμένης εκδοχής της Καινής Διαθήκης για να εντοπίσει κανείς αλλεπάλληλες διαφορές στην κύρια θεματολογία τους -14.800 συνολικά διαφορές! Αλλά αυτό που φέρνει σε αμηχανία την Εκκλησία, δεν είναι τόσο όσα αναφέρονται στην αρχαιότερη όλων Βίβλο, αλλά κυρίως εκείνα που δεν αναφέρονται και ειδικότερα: Η πλήρης απουσία σημαντικών δεδομένων της χριστιανικής πίστης, όπως η παρθενογένεση του Ιησού Χριστού. Στην Encyclopedia Biblica (Adam & Charles Black, London, 1899), η Εκκλησία διαπραγματεύεται το παραπάνω ζήτημα, με τον εξής τρόπο: «Έχει αναφερθεί προ πολλού, ότι, όπως του Παύλου, έτσι και τα νεότερα Ευαγγέλια δεν γνώριζαν την θαυματουργή γέννηση του Σωτήρα μας». Δεν τη γνώριζαν ή απλά δεν συνέβη ποτέ;

Βάση των στοιχείων, ο Ευσέβιος πρώτος δημιούργησε μία αυθεντική έκδοση της Καινής Διαθήκης. Σήμερα αποκαλείται το Ευαγγέλιο του Μάρκου και η Εκκλησία δέχεται ότι είναι «το πρώτο Ευαγγέλιο που γράφτηκε» (Catholic Encyclopedia, Farley ed., vol vi, p.657). Στο παραπάνω ευαγγέλιο στηρίχτηκαν και οι αντιγραφείς των Ευαγγελίων του Ματθαίου και Λουκά. Το ευαγγέλιο του Ιωάννη δεν σχετίζεται με αυτά τα γραπτά και η θεωρία του 15ου αιώνα ότι γράφτηκε μεταγενέστερα για να υποστηρίξει παλιότερα κείμενα είναι σωστή.

Γι’ αυτό το λόγο, το Ευαγγέλιο του Μάρκου, που περιέχεται στον Σιναϊτικό κώδικα, μεταφέρει πιθανότατα την πρώτη ιστορική περιγραφή της ζωής του Ιησού Χριστού. Ξεκινάει με τον Ιησού «στην ηλικία των τριάντα περίπου» (Κατά Μάρκου 1:9) και δεν αναφέρεται στην Μαρία, στην άμωμο σύλληψη της, ούτε στη μαζική δολοφονία των αρσενικών βρεφών από τον Ηρώδη. Αναφορές στον Ιησού ως «Υιό του Θεού» δεν υπάρχουν, όπως εμφανίζονται στην επίσημη εκδοχή της Βίβλου (Κατά Μάρκου 1:1), ούτε και οι «μεσσιανικές προφητείες» ή το «μεσσιανικό» οικογενειακό δέντρο του Χριστού. Τέλος, ο Σιναϊτικός κώδικας περιέχει ασύμβατες με τα σημερινά δεδομένα εκδοχές γεγονότων σχετικά με την έγερση του Λαζάρου και παραλείπει εντελώς την νεκρανάσταση του Ιησού και την ανάληψή του στον παράδεισο, στοιχεία που, μαζί με την παρθενογένεση, συγκροτούν το βασικότερο δόγμα του Χριστιανισμού και αποτελούν μακροσκελείς διηγήσεις στην επίσημη Καινή Διαθήκη (Κατά Μάρκου 16:9-20).

Είναι ενδεικτικό ότι αυτά τα στοιχεία απουσιάζουν απ’ όλες τις σωζόμενες αρχαίες βίβλους: την Αλεξανδρινή, την Βίβλο του Βατικανού, την Βίβλο του Βεζά (ή Κανταβρύγιο Κώδικα) και το αρχαίο λατινικό χειρόγραφο του Μάρκου, το οποίο οι αναλυτές βαφτίζουν «K». Λείπουν επίσης από την αρχαιότερη αρμενική εκδοχή της Καινής Διαθήκης, από τις αιθιοπικές εκδοχές του 6ου αι. μ.X. και τις αγγλοσαξονικές βίβλους του 9ου αι. μ.X. Κατά μια περίεργη σύμπτωση όμως, εμφανίζονται στα Ευαγγέλια του 12ου αι. ως αναφορές με αστερίσκους …; Δηλαδή υπό την μορφή συμπληρώσεων των εκάστοτε αντιγραφέων!

Σ’ αυτό το σημείο, αξίζει να αναφέρουμε μερικά ακόμα παράδοξα. Στις νεότερες και αποδεκτές εκδοχές του Ευαγγελίου του Μάρκου, τα χωρία που αναφέρονται στην νεκρανάσταση του Ιησού θεωρούνται πλαστά από την ίδια την Εκκλησία: «Τα συμπεράσματα του Μάρκου είναι πράγματι πλαστά …; σχεδόν όλο το χωρίο αποτελεί μεταγενέστερη προσθήκη» (Encyclopedia Biblica, vol ii, p.1880, vol iii, pp.1767,1781 και Catholic Encyclopedia, vol iii: The evidence of its Spuriousness και Catholic Encyclopedia, Farley ed., vol iii, pp.274-9: Canons). Πλαστογραφία του 6ου αι. μ.X αποτελεί επίσης το χωρίο για την νεκρανάσταση στο τελευταίο κεφάλαιο του Ευαγγελίου του Ιωάννη. Κι εδώ η Εκκλησία παραδέχεται: «Το μόνο συμπέρασμα που μπορεί να εξαχθεί είναι ότι το 21ο κεφάλαιο (του ευαγγελίου του Ιωάννη) προστέθηκε μεταγενέστερα και γι’ αυτό πρέπει να θεωρηθεί παράρτημα του Ευαγγελίου» (Catholic Encyclopedia, Farley ed., vol viii, pp.441-442 και New Encyclopedia (NCE), Gospel Of John, p.1080, vol xii, p.407).

Κι όμως, η Εκκλησία δέχεται αυτές τις πλαστογραφίες στο δόγμα της και ακόμα περισσότερο, στηρίζει πάνω τους τα θεμέλια του Χριστιανισμού …; Κι είναι φυσικό, καθώς η ανάσταση και ανάληψη του Ιησού αποτελούν το sine qua non (χωρίς αυτό, τίποτα) της χριστιανικής κοσμοθεωρίας (Catholic Encyclopedia, Farley ed., vol xii, p.792).

«Αν ο Χριστός δεν αναστήθηκε, τότε η πίστη σας είναι ανώφελη».
Απόστολος Παύλος (1 Cor.5:17)

http://www.pare-dose.net/?p=3129